Ας αναζητήσουμε έναν τοίχο… μπορεί να γίνει καθρέφτης!

Κωνσταντίνος Αντωνίου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Ας αναζητήσουμε το χάος… ίσως τότε να βρούμε κάτι καλύτερο»
διάβασα εχθές στον τοίχο μιας τουαλέτας μαγαζιού στα Εξάρχεια. Χμμ, βαθύ νόημα! Αλήθεια, όμως, πώς αντέχει κανείς να γράφει κάτι τέτοια στο πιο άθλιο αυτό περιβάλλον; Είστε τόσο ψαγμένοι και τόσο επαναστάτες; Τέτοια μεγάλη φλόγα έχετε μέσα σας που δεν σας αφήνει να χάσετε τοίχο για τοίχο, ακόμη και υπό την μυρωδιά απόβλητης μπύρας;

Δε θα σπαταλήσω όμως τις γραμμές για τη συγκεκριμένη – πολύ βρώμικη – τουαλέτα. Ας πιάσουμε γενικά το ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο του επιτοίχιου συνθήματος στους δρόμους, στα σχολεία, στα εργοστάσια, μέχρι και σε φορτηγά ή τουαλέτες, τα οποία αποτελούν ιδιωτική περιουσία, την οποίαν προφανώς δεν υπολογίζουν μερικοί πάνω στην ασυδοσία τους!

Μπορεί κανείς να πει ότι το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις κινήματος, ίσως όχι με τον αυστηρό όρο της λέξης, αλλά σίγουρα κατά κάποιον τρόπο τα συνθήματα δε σταματούν να ξεπηδούν σε κάθε γωνιά της πόλης μέρα με τη μέρα. Κι αυτό ήταν παλαιό και γνωστό, ακόμη και στη χώρα μας, από τις εποχές που στους τοίχους διάβαζες πολιτικά συνθήματα ακόμη και υποστηρικτών του ΠΑΣΟΚ. Τί εποχές!

Σήμερα, τα περισσότερα συνθήματα γράφονται από νέους ανθρώπους και κυρίως παρατάξεων και πολιτικών πεποιθήσεων που εκφράζουν τα ακροαριστερά ιδεολογικά κόμματα της χώρας. Και αν δεν είναι κόμμα; Τότε βασιλεύει ένα μεγάλο Α της αναρχίας δίπλα από συνθήματα πολιτικού περιεχομένου, κάποιου στίχου τραγουδιού ή κάποιου ποιήματος. Το κάνει, άλλωστε, πολύ cult!

Τί είναι όλ’ αυτά όμως; Άλλοι τα επαινούν, άλλοι τα βρίσκουν απλώς ωραία, άλλοι είναι ιδιαίτερα διαφωνούντες και ο καθένας διατηρεί μια στάση, συνήθως όμως, τέτοια που να υποστηρίζει τα γενικότερα συμφέροντα και ιδεολογικά του πιστεύω. Εγώ δε θα κρυφθώ, και γνωρίζοντας φαντάζομαι ότι δεν ανήκω κανενός, δηλώνω την εγκάθετη διαφωνία μου με αυτή τη μόδα!

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω – άλλη μια φορά – πόσο ενάντιος είμαι με κάθε τέτοιου είδους μαζικές πράξεις, που κατά τη γνώμη μου απλώς ακολουθούν τη σάπια πολιτική σκέψη του τόπου και τη στιφή διαμαρτυρία, που απλώς τους κάνει να νομίζουν πώς έχουν κάποιο λόγο. Ποιόν λόγο; Κανέναν! Όλη αυτή η στιχοπλοκή αρκεί μόνο για να ξεσηκώσει τους ανώριμους επαναστάτες της αντιγραφής και της ολίγης σκέψης. Ολίγης σίγουρα, γιατί όπως πιστεύω αν κάθονταν σπίτι τους να γράψουν απόψεις και διλήμματα, θα μας προσέφεραν πολύ πιο αξιόλογα και ισχυρά πράγματα από μια σειρά στον τοίχο της τουαλέτας μετά από άπειρο κρασί ή μπύρα.

Και με ένα σύνθημα! Περιμένεις με ένα σύνθημα να αλλάξεις τον κόσμο ή να του μεταλαμπαδεύσεις κάτι ουσιαστικό; Αυτό μόνον έχουν να προσφέρουν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι Εξαρχιώτες ποιητές και τα ανυπότακτα πνεύματα; Πνεύματα είπα, για σταθείτε… δεν σας αξίζει η λέξη αυτή! Δεν είστε πνεύμα, είστε μάζα, μηχανισμός, μπαταρία, πώς το λένε…

Μια κινηματική τρέλα που προσδίδει στυλ και άλλον αέρα στην πολιτική. Λευτεριά στην πολιτική! Στα σοβαρά όμως, αυτή η τρέλα υποδεικνύει απολύτως το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού της χώρας, την ελάχιστη σκέψη που καταβάλλουν και τη μηδενική τους ικανότητα να διαφοροποιηθούν, να δημιουργήσουν, να σταθούν απέναντι και να κρίνουν. Κι έτσι πέντε λέξεις είναι αρκετές.

Δεν μπορεί να είστε τόσο φτωχοί, να έχετε τόσα λίγα να πείτε. Κάνω λάθος; Φοβάστε να επεκτείνετε και να αναπτύξετε τη σκέψη σας, μήπως βρεθεί στη γωνιά κανας μπαμπούλας να σας φάει; Εν μέρει ναι, πείτε το. Αλλά ξεπεράστε το, ξεπεράστε το και μη συντηρείτε αυτή τη σαπίλα για τον εαυτό σας.