Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι

Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των σωματείων εργαζομένων, για τις κινητοποιήσεις που βρίσκονται ήδη σε ισχύ απόWind, Forthnet, και IΚΕΑ, σκέπτομαι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τόσα χρόνια είχαν τις δουλειές τους και υπήρχε το εισόδημά τους μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα, -με δυσκολίες ίσως-, αλλά μπορούσαν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς. Μετά τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα και μετά από όλα αυτά τα επώδυνα μέτρα που έχουν παρθεί, αλλά και αυτά τα οποία ακόμα δεν έχουν εφαρμοστεί (μνημόνιο 3), οι περισσότεροι από τους πολίτες της χώρας δεν μπορούν να επιβιώσουν, και πολλές φορές τους λείπουν και τα στοιχειώδη.

Τόσα χρόνια, δεν έγινε καμία προσπάθεια ουσιαστικής αλλαγής στάσης ζωής, απέναντι στην πολιτική, στην κοινωνία, στην παιδεία, στον πολιτισμό. Οι στόχοι ζωής ήταν και παραμένουν οι ίδιοι. Υλικά αγαθά, υπηρεσίες και καταναλωτισμός Υπήρξαμε, και συνεχίζουμε σε μεγάλο βαθμό ακόμα, αντιστεκόμενοι σε αυτό που συμβαίνει, να είμαστε παθητικοί καταναλωτές και τίποτα περισσότερο. Καμία συμμετοχή πουθενά και για κανένα θέμα, εκτός και εάν θίγονταν η προσωπική μας περιουσία, η ζωή μας ή αυτή των παιδιών μας άμεσα. Όλοι διαμαρτύρονταν, όταν κάποιοι άνθρωποι, έστω και λίγοι, κατέβαιναν σε απεργίες διεκδικώντας κάποια αιτήματα πριν από μερικά (όχι πολλά χρόνια). Σήμερα οι περισσότεροι (ίσως) διαμαρτύρονται επειδή δεν κατεβαίνουν όλοι ή οι περισσότεροι τουλάχιστον στις απεργίες. Το ίδιο νόμισμα, διαφορετικές πλευρές.

Οι εργαζόμενοι δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κερδίζουν ποτέ, παρά μόνο όταν και εάν χρειαστεί να χύσουν το αίμα τους. Αλλά και αυτές οι νίκες είναι Πύρροιες διότι το “πλήρωμα του χρόνου” επαναφέρει τα προβλήματα στις αρχικές τους διαστάσεις ή ακόμα χειρότερα τα διογκώνει. Αυτό το έχει δείξει διαχρονικά η ιστορία. Ο καλός εργάτης δεν είναι πάντα ο αποδοτικότερος και ο συνεπής εργάτης αλλά αυτός που δεν απαιτεί, που σιωπά, που δε μιλάει. Κατά μια έννοια ο “νεκρός εργάτης”, στις δυτικές κοινωνίες και χωρίς εισαγωγικά σε άλλου είδους ανατολικές ή αφρικανικές ανελεύθερες δουλοκτητικές κοινωνίες.

Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει. Παραμένουν προσκολλημένοι σε αυτό που μαθαίνουν ή που τους επιβάλλεται να κάνουν από τη γέννηση τους και πολλές φορές χωρίς καμιά αλλαγή μέχρι και το θάνατό τους. Η ιστορία από την άλλη δε διδάσκει, απλά καταγράφει γεγονότα και διαβάζεται από κάποιους ανθρώπους. Πολλοί λίγοι μελετούν ιστορία και λίγοι καταλαβαίνουν τα πραγματικά αίτια που οδηγούν σε γεγονότα. Παρολ’ αυτά η ιστορία δεν τέλειωσε ποτέ. Η ιστορία δεν έχει οριστική και τελική “έκδοση”. Όσοι επιθυμούν ή πιστεύουν κάτι τέτοιο, πλανώνται πλάνην οικτρά.

Οι καταναλωτές της Wind της Forthnet και του IKEA και όχι μόνον αυτών των εταιριών, είμαστε εμείς, ή οι περισσότεροι από εμάς. Εμείς, δεν έχουμε λοιπόν καμιά διάθεση να πάψουμε να χρησιμοποιούμε το κινητό μας για να δείξουμε μια διαφορετική στάση απέναντι σε αυτές τις εταιρίες και στις πολιτικές που εφαρμόζουν απέναντι στους εργαζόμενούς τους. Δεν έχουμε καμιά διάθεση να βρούμε άλλα μαγαζιά για να αγοράσουμε προϊόντα ίδια με αυτά του ΙΚΕΑ και του κάθε ΙΚΕΑ. Δεν είναι προτεραιότητά μας, όπως δεν είναι και τίποτα που να αφορά το ουσιαστικό της ύπαρξής μας. Οι εργαζόμενοι είναι “καταδικασμένοι” να αποτύχουν έστω και εάν αγωνιστούν μέχρι τέλους, διότι δεν υπάρχει κανένας να τους συμπαρασταθεί. Είναι μόνοι τους σε μια άνιση μάχη. Είναι οι αναλώσιμοι του συστήματος αυτού, όπως είμαστε όλοι μας. Αυτό, δεν είναι θέμα καλού ή κακού συστήματος, απλά αυτό το συγκεκριμένο έτσι λειτουργεί. Το επιλέγεις το ακολουθείς, ή το αλλάζεις και βλέπεις στην πορεία, (take it or leave it).

Η κοινωνία μας έχει διχαστεί και αυτό θα ενταθεί τους επόμενους μήνες. Αυτό θα συμβεί διότι ήμασταν και παραμένουμε παρτάκηδες και προσκολλημένοι σε αυτό τον τρόπο ζωής με όλες τις εκφάνσεις της οι οποίες έρχονται από το περιθώριο (οικονομία, πολιτική, πολιτισμός, παιδεία κλπ). Η προσωπική υλική περιουσία του καθένα μας είναι το μοναδικό μας αποκούμπι και ο μεγάλος μας καημός. Η απόκτηση των πραγμάτων που ήρθαν με πολύ αγώνα και θυσίες (και αυτή είναι η πραγματικότητα), είναι για όλους μας σχεδόν, αυτό που καταφέραμε και δημιουργήσαμε. Η προίκα για τα παιδιά μας. Όχι όμως τα ίδια τα παιδιά μας. Όμως σε καταστάσεις τέτοιας ανθρωπιστικής κρίσης τα ακίνητα και κινητά αγαθά δεν προσφέρουν ούτε αλληλεγγύη, ούτε τρώγονται, αλλά ούτε αξιοποιούνται (όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν βιώνοντάς το), για να μας βοηθήσουν να περάσουμε ανώδυνα τη φουρτούνα. Η κρίση αυτή δεν θα περάσει όσο υπάρχουμε, ζούμε και δημιουργούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που η φύση μας, ορίζει. Κάποτε ξεκοπήκαμε από αυτή και τώρα όπως και κάποιες γενιές πίσω από εμάς πληρώνουμε τα ανάλογα τιμήματα. Όσο προχωρούμε μπροστά τεχνολογικά και όσο απομακρυνόμαστε από αυτό που πραγματικά είμαστε τόσο το πρόβλημα θα εντείνεται και θα γιγαντώνεται.

Οι άνθρωποι θα βρουν τις λύσεις που χρειάζονται για να προχωρήσουν όμως λόγω του ότι δεν διδάσκονται από την ιστορία θα πρέπει να υποστούν όλες τις συνέπειες των κάθε φορα διαφορετικών τους επιλογών. Ακόμα και αυτή τη φορά θα πάμε μέχρι το τέλος. Η ζωή δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη. Είναι απλά ζωή. Όλες οι άλλες λειτουργίες και δημιουργίες είναι πολλαπλές επιλογές ανάλογα με το επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής διάνοιας της συγκεκριμένης χρονικής συγκυρίας. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας (όχι τα παιδιά βέβαια που δεν έχουν ακόμα τέτοιου είδους ευθύνες) και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε όλες εκείνες τις συνέπειες των επιλογών μας. Μπορεί να ήμασταν και εμείς κάποτε παιδιά, όμως δεν κάναμε κάτι για να ενηλικιωθούμε και να αλλάξουμε. Η ανάγκη του καθενός προσωπικά και μετά σε κοινωνικό επίπεδο θα οδηγήσουν τις αλλαγές μικρές, μεγάλες, ουσιαστικές ή μή. Αυτό θα το δείξει το μέγεθος και η ένταση της ανάγκης.

Διαύγαση